Rozmowa...

Nie ma Cię przy mnie...
Dzielą nas czas i przestrzeń, nasi najwięksi wrogowie,
Nasza codzienna rozmowa? Stuk klawiszy i blask monitora.
Jakże zimno i wrogo brzmią słowa pojawiające sie na ekranie...
Nie ma w nich ciepła głosu, uśmiechu...
I choć wiem że Ty tam jesteś, że mnie kochasz i tęsknisz,
Smutno mi gdy litery patrzą na mnie z ironicznym uśmieszkiem,
Z tą swoją przeklętą i nieubłaganą idealnością,
Nieludzko równe i bez charakteru,
Nie uśmiechną się do mnie, nie przytulą,
O pocałunku już w ogóle nie może być mowy...
Ale cieszę się że mam choć tyle... Wiem że za nimi stoją uczucia,
Wiem że Ty też patrzysz w ekran i wiem że czujesz to samo,
Wiec piszemy, dzień po dniu,
Przekazujemy swe uczucia impulsom elektrycznym,
Pozwalamy im mknąć po kablu, by dotarły do celu...
Tylko tak możemy być ze sobą...
Tylko tak...